Voeten en hoeden van Els Otten houden herinnering vast.
(fragmenten uit een artikel van Paul van der Lucht 1996)

De objecten die Els Otten in de Secretarie exposeert maken onuitgesproken gevoelens van verwantschap met het werk van haar internationaal gewaardeerde Brabantse collega-kunstenaar Henk Visch aannemelijk. De objecten zijn gegroepeerd in kamers die speciaal voor de presentatie werden aangepast en voorzien van houten vloerplaten. De uitgebalanceerde opstellingen hebben een installatie-achtige setting opgeleverd waarin de objecten optimaal tot hun recht komen.
Met Henk Visch deelt Els Otten haar fascinatie voor ledematen, lichaamsdelen en kledingstukken die vervreemd zijn van hun gebruikelijke context. Door mutaties, vervormingen, isolatie en uitvergroting van gegevens zijn nieuwe, ongebruikelijke verbanden ontstaan die om herinterpretatie van betekenissen en waarden vragen.
De basisvormen (voeten, hoeden, schoenen) zijn nog wel als zodanig herkenbaar, maar doordat ze op een ongewone manier gepresenteerd worden, blijken ze in staat tot verwijzingen naar ongekende gedachtenwerelden.
De vijf beeldengroepen die Els Otten even vindingrijk als integer heeft geformeerd, leiden de kijker een wereld binnen die zich tussen droom en daad bevindt. Verdichting speelt een belangrijke rol.
Met titels als 'Les pas perdus/les pas regagnés' en 'Tussen hemel en aarde' worden gevoelens van weemoed en verlangen gewekt. Hoewel een licht-melancholische ondertoon en een dromerige sfeer overheersen, is lichtvoetigheid gewaarborgd in de vederlichte beelden die los van hun herkenbare oorsprong ook als abstracte vorm weten te boeien.
Spanning in de vormgeving is door Els Otten slagvaardig verbonden met een originele uitvoering. De objecten behouden ook wanneer ze niet van lichte materialen als papierpulp en was maar van klei zijn vervaardigd, hun sprookjesachtige uitstraling. Zo zijn de keramische hoeden versierd met speelse symbolen die perfect passen bij de zachte pasteltinten. Ook in de andere beeldengroepen bewaart Otten zorgvuldig het dromerige karakter.
Hoewel de thema's 'vergangkelijkheid' en 'verlangen' onontkoombaar zijn, worden de associaties nooit zwaar aangezet of nadrukkelijk geëtaleerd. Door de volhardende zoektocht naar het verloren paradijs is de kunst van Els Otten beland in de boeiende schemerzone tussen fictie en feiten. Voetstappen vervluchtigen maar voetafdrukken houden de herinnering aan de voorbijganger vast. Vanuit die gedachte schept Otten raadselachtige schoonheid in papierpulp, keramiek en was. Zelfs haar werken op papier ontstijgen moeiteloos het stadium van voorstudie en laten onuitwisbare sporen na.